ποσα ουρλιαχτα και στριγγλιες,
μεταμορφωνοντας τες σε αγχωδεις κινησεις χεριων
που μας πλεκουν ιδρωμενα και ανησυχα...
ποση οργη παραμορφωθηκε και στοιχειωσε στην μορφη μας,
αλλοτε σαν ρυτιδες και αλλοτε σαν νεφελωματα απο ριπες
οδυνης και καταπτωσης;
πως να εκτονωσεις τα παθη που θεριεψαν;
σε ξεπερασαν και δεν το αντιληφθηκες καν...
καθως αθωα ξεχαστηκες στην τελευταια σκηνη,
γυρνοντας την στο μυαλο σου αργα,
μενεις στο τελος αυτης της "ωραιας" ταινιας
για παντα...
καθε μερα ενα χαπι end.
εστιαζεις το βλεμμα σου
στο χαμογελο
των μικρων παιδιων,
επεστρεψες στην αληθεια.
αισθανθηκες την αληθεια,
ανακαλεσες την αληθεια
οτι ησουν και εσυ καποτε.
Ο Κλουν που πια σε κανει να τρομαζεις,
δεν σε κοιταξε ποτε ξανα,
οπως τοτε
που ησουν παιδι.
κανεις ξανα δεν σε κοιταξε
οπως τοτε που ησουν παιδι.
τωρα πια τρομαζεις,
γιατι δεν ειναι τιποτα αστειο.
τρομαζεις,
γιατι δεν εχεις πια να σταθεις...
το φαινομενικο χαμογελο
σε ξεγελασε,
αργα πια,
καταλαβαινεις
τρεμαμενος
οτι
δεν γελουσε...
