ποσα ουρλιαχτα και στριγγλιες,
μεταμορφωνοντας τες σε αγχωδεις κινησεις χεριων
που μας πλεκουν ιδρωμενα και ανησυχα...
ποση οργη παραμορφωθηκε και στοιχειωσε στην μορφη μας,
αλλοτε σαν ρυτιδες και αλλοτε σαν νεφελωματα απο ριπες
οδυνης και καταπτωσης;
πως να εκτονωσεις τα παθη που θεριεψαν;
σε ξεπερασαν και δεν το αντιληφθηκες καν...
καθως αθωα ξεχαστηκες στην τελευταια σκηνη,
γυρνοντας την στο μυαλο σου αργα,
μενεις στο τελος αυτης της "ωραιας" ταινιας
για παντα...
καθε μερα ενα χαπι end.
εστιαζεις το βλεμμα σου
στο χαμογελο
των μικρων παιδιων,
επεστρεψες στην αληθεια.
αισθανθηκες την αληθεια,
ανακαλεσες την αληθεια
οτι ησουν και εσυ καποτε.
Ο Κλουν που πια σε κανει να τρομαζεις,
δεν σε κοιταξε ποτε ξανα,
οπως τοτε
που ησουν παιδι.
κανεις ξανα δεν σε κοιταξε
οπως τοτε που ησουν παιδι.
τωρα πια τρομαζεις,
γιατι δεν ειναι τιποτα αστειο.
τρομαζεις,
γιατι δεν εχεις πια να σταθεις...
το φαινομενικο χαμογελο
σε ξεγελασε,
αργα πια,
καταλαβαινεις
τρεμαμενος
οτι
δεν γελουσε...
8 σχόλια:
Καλή δουλειά. Συνέχισε.
(αλλά διαφωνώ με την παρεμβολή των εικόνων ανάμεσα στα ποιήματα, φίλε μου).
Καλό βράδυ!
Ιάκωβος
kalhspera iakwve.
eyxaristw gia to sxolio sou.
isws na diafwnw kai gw den kserw.
tha ta poume
κρατάμε τη ζωή μας σε μια κλωστή που θα έπρεπε να είχε σπάσει εδώ και χρόνια..την κρατάμε κατεβάζοντας μέρα παρα μένα ένα χαπι end..
ωραίο πόστ..όσο για τις εικόνες, δυνατές μα αχρείαστες..όσα γράφεις απο μόνα τους έχουνε να πούνε πολλά..
χαίρομαι που σε βρίσκω
και σε μενα λειτουργησαν ετσι οι εικονες,
δε με αφησαν,να φτιαξω δικες μου!
παρ'ολα αυτα πολυ καλο το ποιημα!
"...ασπρόμαυρες,σκληρές φωτογραφίες"...
παρακαλώ διαβάστε το από κάτω προς τα πάνω είναι το ίδιο όμορφο ή πολύ καλύτερο ίσως να είμαι και επί την επήρεια ουσιών =!!!
Δεν ξέρω εδώ και πόσο καιρό, αλλά εδώ και τόσο καιρό διαβάζω αυτά που γράφεις (και στο άλλο blog).
Μια μέρα θα πιούμε τσάι μαζί.
Δεν ξέρω ποιά.
Είσαι παρέα σε ώρες όμορφες.
Χωρίς να το ξέρεις.
Αυτά είχα να πω.
Δημοσίευση σχολίου